Iets dat je blij kan maken

Het was donderdag, vroeg en nat. Ik moest naar Utrecht.
Op die dag had ik een afspraak met mijn stagebegeleider.
Eigenlijk was ik nog ziek. Ik moest nog vaak hoesten.
Het was kortom, verschrikkelijk!

Mijn vader bracht mij naar het station, gelukkig!
Maar het was ook te vroeg en ik moest een kwartier op mijn trein wachten.
Ik stond voor de gesloten deur van Free Record Shop met Spits en Metro in mijn handen.
Ik zag mensen met haast naar de sporen. Ik wachtte liever in de hal dan op spoor.

Zo snel als een flits zag ik een jonge man met zo'n kantoor tas.
Die man ging naar Bruna binnen. Niet lang daarna liep hij naar buiten en ging naar één van de sporen. Ik kon niet zien welke spoor.
Toen hij voor mij langs liep, keek hij even ook naar mij. Misschien had hij ook een gevoel dat ik naar hem stond te staren.
Hij is een knappe jongen, netjes gekleed maar niet echt klassiek. Hij volgt zeker de nieuwste mode.
Wow, ik weet echt niet waarom maar hij maakte me echt wakker.

Eindelijk ging ik ook naar het spoor.
De reis naar Den Bosch was gewoon. Er was altijd keelpastilles in mijn mond, anders moest ik erg hoesten.
In Den Bosch moest ik overstappen.
Het was niet zo druk maar de opstelling van de coupés was raar.
De tweede klassen zitten tussen de eerste klassen. Ik moest een beetje rennen naar de tweede klas. Plotselling was het druk voor de deur van de tweede klas.
Ik dacht dat ik niet de enige was die even moest zoeken waar de tweede klas is.

Ik had een mooie stoel. De coupé werd snel vol.
En hup!! Een jonge man zat naast mij...
DIE JONGEN!!
Wow!!!
Hij pakte zijn tas, maakte hem open en pakte een boek van Dan Brown.
Ik weet de titel niet meer maar het was groene cover en ik denk nog een serie van Da Vinci Code.

Het boek was niet zo belangrijk.
Van de schrok moest ik weer hoesten, en weer en weer en weer....
Ik schaamte me een beetje, ik durfde niet naar hem te kijken.
In mijn hart vroeg ik me af, of hij mij nog herkende. Ik was ook op het station Breda. Ik stond naar hem te staren en hij keek ook naar mij (okay... heel eventjes).
Glimlach op mijn gezicht.
Ik had weer zin in op die dag.
Toen dacht ik, dit ga ik in mijn blog schrijven...
Waarom?? Geen idee, gewoon leuk.

Sorry voor dit flauwe verhaaltje...hehehe....